فرهاد از کابوس

هوا گرم شد من هنوز سردم یه گوشه نشستم بهمن پشت بهمن

این فصلم مثل زمستونه برام تنها مثل فرهاد

انگار کوه کندم خستم ناامیدم از فردا

هه…اینجوری بهتره شاید باید این زمان لعنتی بگذره بازم

باید بگذره تا من بفهمم کجام کیم اصلا دارم کجا میرم

اون بچه شیطونی که هرچی میدید سوال میکرد تازگیا فقط یه جا میگیره میشینه

دیگه اصلا واسش مهم نی که چی دیده چی میشه

آخرشم بی ریه میمیره سوخته بیلیطش پیری به سن نیست

انقدر فهمیده که بفهمه وقت رفتنه از جایی که هرچقدر بگردی واسه معرفت کمه

تنها امید من بعد مرگمه سند آزادی سنگ قبره دنیا زندونه تن یه بندش

لحظه لحظه زندگی حبس روحه مثل دود که میشه جذب خونت

میشی جذب اینجا، میشی یه مرده متحرک

جدیدا هرکی رو میبینم انگار از یه دنیا دیگست، نمیدونم شاید من از یه جا دیگم

فاصله زیاده مثل حرف تو دلم نمیتونم همرنگشون بشم

پس عادت کردم هرچی میگن فقط سر تکون بدم

حرف نزنم بحث نکنم یه روزی این نقابا میشکنن توی همو میبینیم

الان بیخودی وقت تلف نکنم اونروز معلوم میشه هرکی چقدر مونده ازش

چقدر شده جذب دنیا چقدر دوره از حقیقت چقدر دیگه از این کوه باید بکنم

از چندتا مانع دیگه باید بپرم چندبار بشکنم، فکرم از تو داره میخوره وجودمو

انقدر به غروب خورشید خیره میشم تا یه روزی خورشید ببینه غروبمو

وقتی لحظه هات به مو بندن، وقتی مردم به کوه غرّن، فرهاد بگو بدونم من، کوه سخت تره یا جون کندن